Bóżnica

Opierając się na istniejących i dostępnych źródłach stwierdzamy, że bóżnica w Janowcu istniała już w drugiej połowie XVI wieku. Niektórzy cofali datę jej powstania nawet do 1387 roku. Inni wzniesienie bóżnicy umieszczali w okresie, kiedy właścicielem Janowca był Piotr Firlej (1526-–1553).

Wybudowana została na wschód od głównego rynku, przy wschodniej pierzei placu zwanego Rynkiem Żydowskim. Zbudowana została z miejscowego kamienia wapiennego na planie prostokąta o wymiarach 20×13 metrów. Z zewnątrz otynkowana i pobielona. Całość stanowiła zwartą, wzdłużną bryłę. W narożnikach i na przedłużeniu ściany, między sienią z babińcem na piętrze, a salą główną, mury podparte były potężnymi, skośnymi przyporami. Można przypuszczać, że przedsionek mógł zostać dostawiony do starszej sali głównej, być może szesnastowiecznej.
Wysokość budowli od przyziemia do kalenicy dachu wynosiła około 15 metrów. Dach dwukondygnacyjny, czterospadowy o konstrukcji stolcowej – kryty gontem.

Był to zatem obiekt dość okazały i razem z zamkiem i kościołem stanowił dominantę architektoniczną, wyraźnie widoczną na zachowanej ikonografii miasteczka. Układ wnętrz półtora-traktowy. Na planie widoczna sala główna, którą poprzedzała sień podzielona drewnianym przepierzeniem na dwie części, z których każda posiadała oddzielne wejście. Mniej więcej na osi elewacji zachodniej znajdowało się wejście dla mężczyzn, które poprzez sień prowadziło do sali głównej. Wejście dla kobiet usytuowane przy południowym narożniku tejże elewacji posiadało wbudowane schody prowadzące do babińca na piętrze. W narożniku północno – zachodnim znajdowała się izba (3 m × 4,5 m) dostępna z sieni, z dwoma prostokątnymi otworami okiennymi od zachodu i północy.